GUIDE HACHETTE 2013 : NEPHROLOGISTS DO IT .... IN THE VINEYARD !

Founs en Majou: twee wijnen uit één vat !
Founs en Majou: twee wijnen uit één vat !

 

 

 

 

 

De nieuwe uitgave van het beroemde « Guide Hachette du Vin »

is verleden week verschenen,

met een dubbele “entry” voor Belgische (gewezen) nefrologen, met name uw dienaar en zijn ex-baas,

Prof. Dirk Verbeelen, nu met pensioen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Op bladzijde 786, onder de hoofding “Côtes-du-Roussillon”, leest men: « Mas Den Founs, leur premier millésime leur vaut une belle entrée dans le Guide ».

Van harte PROFICIAT, Dirk en Annemie !

 

Op bladzijde 792, onder de hoofding « Côtes-du-Roussillon-Villages” , vindt U : « Domaine de la Coume Majou : il se plaît à élaborer des vins cousus mains et bien typés. Sa cuvée Majou 2009 en est un bel exemple ».

Maar het is al mijn vijfde melding in het Gids, op 6 jaargangen, en over de 2005er, mijn eerste vinificaties, schreef het gids toen : “Une entrée en fanfare dans le Guide pour ce “Flamand élevé en français” comme se définit Luc Charlier”!

Met liefst drie sterren voor mijn allereerste botteling: la Cuvée du Casot.

 

Ja, ja: nefrologen doen het in de wijngaarden !

 

 

Hoe zit het in elkaar ?

 

In 1986 studeerde ik af als internist-nefroloog, na een drietal jaren aan het toenmalige AZ-VUB – nu zegt men UZ Brussel, een benaming niet zozeer naar mijn goesting -, plus één jaartje onder de leiding van Dr. Max Dratwa in “Brugmann” (een OCMW-ziekenhuis van de Stad Brussel met een opleidingsopdracht) en één jaar in het wereldbefaamde Bichat Ziekenhuis in Parijs, onder het strenge toezicht van Prof. Méry, niet meteen een charmante man maar wel een individu van hoge wetenschappelijke waarde.

 

Er was toen geen mogelijkheid voor mij om verder in mijn Alma Mater werkzaam te blijven, zo werd mij zeer korrekt door Verbeelen duidelijk gemaakt, zonder er doekjes om te winden : een samenwerking zou niet lukken. Anderzijds wist ik ook dat de dochter van een SP-senator, de klassieke beschermheiligen van de VUB, één jaar na mij “op de markt zou komen”. De directie was vermoedelijk ook gevoelig voor zo’n toestand.

 

Het is dan ook de laatste maal dat we elkaar nog gezien hadden tot ...... ergens in de lente van 2009 of 2010. Ik was al en vijftal jaar in de Roussillon gevestigd, Verbeelen was erachter gekomen en hij kwam mij opzoeken. Ineens zag ik een grote man, de schouders ietwat voorover gebogen, met blond gekruld haar, voor de dorpskerk staan. Ik dacht: “Milledjuu, dat is den Dirk !”. Wij hadden altijd een zeer “effectieve” relatie gehad: Verbeelen is de zoon van een bekende kunstschilder, heeft een perfecte opvoeding genoten, bezit veel kultuur, is een man met veel gezond verstand, een scherpe geest en hij neemt geen blad voor de mond. Hij toont daarentegen zijn affecten heel weinig en is altijd afstandelijk. Ik heb destijds veel van hem geleerd, zonder dat het ooit tot een vriendschap is kunnen groeien. Ik, daarentegen, was toendertijd tamelijk arrogant, gepassionneerd en zeer kritisch ingesteld; niet meteen de snotneus met wie omgaan evident was ...

 

Dertig jaar later zitten de kaarten heel anders: ik heb mijn levensdroom verwezenlijkt en de medische wereld met opluchting vaarwel gezegd, terwijl Dirk, en zijn zeer sympathieke vrouw Annemie, een “hobby” gevonden hebben om hun “pensioen” op een aangename manier door te brengen na een lange en suksesvolle medische loopbaan: ze zijn ook wijnboeren geworden. Ze hebben een nieuwe wereld ontdekt en – zo hoort het bij intelligente mensen – één na één de kleine hindernissen en lichte vergissingen die elke nieuwe vestiging vergezellen van de kaart geveegd, met als resultaat: een rode wijn die er zeker mag zijn ... hoewel ik hem nog niet geproefd heb. Maar dat komt vast nog wel !

 

 

Écrire commentaire

Commentaires: 1
  • #1

    verbeelen@orange.fr (mercredi, 12 septembre 2012 07:53)

    dank voor de bloemen