EEN LEVENDIGE WIJN

 

Terwijl de meest progressieve Fransen zowat overal tegen het holebi-trouwen aan het betogen zijn,

 

 

 

 

... schuil staande achter de vaandels en de vlaggetjes van hun bisschoppen

of van Mw. Lepen, wens ik eerder verslag te brengen over mijn bezoek aan mijn

ex-baas-cum-neo-wijnboer – in beide hoedanigheden een confrater dus – die thans de fiere eigenaar is van een « Côtes-du-Roussillon » wijndomein in de “Les Aspres-regio”, in het hinterland van Le Boulou.

  

 

 

Reeds eerder alludeerde ik naar ons gemeenschappelijke verleden en naar het onwaarschijnlijke toeval dat ons beiden hierheen gebracht heeft, zonder wederzijdse wetenschap van onze respektieve onderneming.

 

Al verschillende maanden probeerden wij onze agenda’s nog eens te doen samenlopen, te meer daar Annemie, zijn vrouw, nog steeds een deeltijdse tandartsenpraktijk in Elsene runt en ik noodgedwongen de banen en wegen van Zuid-Frankrijk en België doorreis om de goede gewassen van Coume Majou samen met Christine aan de man te brengen.

 

Maar gisteravond was het uiteindelijk zover : nadat wij tot een dag-scouting trip overgegaan waren om het pand in het dorp Passa te lokaliseren konden wij ons tijdig voor zijn deur aanmelden voor het nachtelijke bezoek.

 

Ik zal, om jullie appetijt niet nutteloos aan te wakkeren, in alle talen zwijgen over de maaltijd die Dirk zelf klaargemaakt had : geen zout te bespeuren weliswaar – een aandenken aan de salt-losing nephritis van weleer ? - maar boordenvol geuren en smaak. De meli-mato mocht er ook zijn en onze Christine had voor extra-gebakjes gezorgd, onder meer haar wereldberoemde “canelé”, een parel van de bovenste plank in haar steenkistje. Zij werd gisteren dan ook als “Bob” aangeduid, bij meerderheid van stemmen, en ik kon dus met rustig geweten en sereen hart op een plichtbewuste manier van al de wijnen proeven en .... ze naar hartelust verslinden.

 

Goed, het is ook niet de bedoeling dat ik Dirk en Annemie hun blog zelf zou schrijven, ga eerder HIER kijken, maar hun Côtes-du-Roussillon 2009, 75 % grenache en 25 % syrah, mag er zeker zijn. De kleur is donkerrood en intens. Hij heeft een zeer goed ontwikkelde neus van rood fruit met enkele pruimen, zonder de minste overheersing van alkohol (tegen 15 vol % toch, net als bij ons : nefrologen plukken rijpe druiven en right they are). In de mond is de wijn een en al charme, met een nog ietwat wrange afdronk : nog even wachten is de boodschap. Voor eventuele geïnteresseerde: uitverkocht !

 

Ik had een karton van mijn bescheiden 2009 meegebracht, om uit te wisselen. Dirk gaat zijn trouwste klanten moeten opbellen onder het motto: “Krijg ik er AUB eentje terug ?”. Ik had hetzelfde systeem aan Henry-Frédéric Roch aangeboden maar ik wacht nog op zijn antwoord.

 

Ja – ja, makkers, ik herhaal het nogmaals:

wanneer tandenpeuters en pisspecialisten

voor wijnboeren gaan studeren

laten ze er geen .... gras overgroeien.

“Op het Mas den Founs is wijntaal geen bargoens !”